Een veelgestelde vraag gaat over de impact van verkiezingen op het realiseren van de RES-doelen. Ik werk vandaag thuis en begin met het typen van het antwoord. Vorig jaar ging het om de gemeenteraadsverkiezingen, dit jaar provinciale en waterschapsverkiezingen, de landelijke verkiezingen kwamen er als bonus bij. Volgend jaar de verkiezingen voor het Europees Parlement. 2025 even niet en dan begint het rijtje opnieuw. De vele wisselingen van de wacht bij volksvertegenwoordigers en bestuurders hebben invloed op het realiseren van welk vastgesteld doel dan ook. Tegelijkertijd worden er niet voor niets afspraken gemaakt en besluiten genomen om concrete doelen te realiseren. Dat doen overheden niet voor even, maar voor langere tijd. Een betrouwbare overheid maakt waar wat ze belooft en dat is niet elke dag weer iets anders.
Het trapveldje als casus
Midden in mijn zin hoor ik stemmetjes achter onze tuinhaag. Ze zijn meestal met zijn vijven. Voetballertjes. Of het ijskoud is buiten maakt ze niet uit, voetballen zonder hun favoriete shirt is geen optie. Dus ik weet dat er een Ronaldo bij is, een Messi en een van Dijk. Er staat een groot doel op het trapveldje, een jochie staat op kiep, ze vormen twee teams en strijden om de winst van de dag. Ik heb wel een afspraak met ze. Nadat de bal behoorlijk vaak in mijn tuin werd geschoten en ik mij steeds trap af-trap op moest haasten om de bal terug te geven, sprak ik met ze af dat ze niet te hoog schieten. Dat vond de keeper, zelf drie turven groot, ook een goede afspraak. Win-win-situatie, zei ik, maar wat dat betekende snapten ze niet. Ze kregen de bal, wat snoep en toen hadden we een deal. Ze zijn lekker bezig vandaag, de teams zijn weer aan elkaar gewaagd, sfeer is goed, ze juichen twee om twee, de keeper niet. Meestal komen ze samen en gaan ook samen weg. Vandaag is het kennelijk anders, want er moet er een naar de tandarts of zo, ik hoor het maar half. Ze komen nu een man te kort. Ik hoor een voor mij onbekende stem, van een jongen, ik schat hem iets ouder in. Hij wil wel meedoen. En zijn maat ook. Enige aarzeling. Nou, oké dan, hoor ik mompelen.
Ik ben volledig in de ban van de verwikkelingen op het trapveldje. De twee nieuwe jongens lijken het spel een beetje over te nemen. Ze spelen met z’n tweeën tegen de drie kleintjes. Ik hoor de kleine stemmetjes nauwelijks meer, het zijn de nieuwelingen die het hoogste woord hebben, veel sh*t en f*ck, ze zijn fanatiek. Bij elke goal schreeuwen ze alsof het om het WK gaat. En al gauw ligt de bal in mijn tuin. Ik hoor wat gemopper en even later de bel, kleine Messi komt de bal halen. Ik kan het niet laten te informeren naar de “nieuwe” vrienden die vandaag meespelen. Het is niet leuk, zie ik aan zijn uitdrukking. “Sorry” zegt hij en druipt af met de bal en zijn ziel onder zijn arm. Het blijft stil. Kennelijk waren de voetballertjes het zat en vertrokken ze met bal en al. Einde wedstrijd.
Samenwerking in beweging
Exact! Zo gaat het, beter gezegd, moet het níét gaan in de RES. Ik typ verder dat samenwerken met steeds nieuwe mensen vanuit gemeenten, provincies en waterschappen best lastig kan zijn. Dat is de impact van verkiezingen dus. Met RES 1.0 is de bal aan het rollen gebracht. Gemaakte afspraken uit het verleden geven houvast, maar samenwerking is niet iets statisch. Er ontstaat een nieuwe dynamiek. Nieuwe spelers brengen hun politieke ambities en stijl in. Ze willen ook scoren. De samenwerking krijgt gestalte en moet telkens worden herbevestigd. Belangrijk dus om het doel niet uit het oog te verliezen en kort op de bal te blijven spelen. En nadrukkelijk rekening te houden met de inwoners, ondernemers, maatschappelijke partners en, niet te vergeten, met de buren.